Η μουσική με κέρδισε στο Γυμνάσιο. Ένα πιάνο που βρέθηκε στο σπίτι μας έγινε ένας ολόκληρος κόσμος από δυνατότητες…Με λίγα μαθήματα (τα οποία δυστυχώς διέκοψα) βρήκα τον τρόπο να εκφράζω όλες μου τις ανησυχίες γράφοντας τραγούδια και μουσική. Η μελωδία έγινε η κατοικία των συναισθημάτων και των αισθημάτων μου. Κάθε συγκίνηση μετατρεπόταν σε ήχο και στίχο…
Μια μαγική στιγμή μου είναι να αφήνομαι στην αγκαλιά της θάλασσας κι έτσι, χωρίς βαρύτητα, να επιτρέπω στον εαυτό μου να ακούσει τη σιωπή. Και τότε αναδύεται μια νότα, σαν μικρή φούσκα αέρα που βγαίνει στην επιφάνεια…Και ακούω μια μουσική, άλλες φορές ένα πιάνο, άλλες φορές με έγχορδα, πνευστά, κρουστά…κοιτάζοντας το απόλυτο μπλε του ουρανού.
Συνειδητοποιώ ότι είμαστε όλοι κανάλια. Αυτό είναι η έμπνευση. Βρίσκει δρόμο η πληροφορία να περάσει μέσα από το κάθε χάρισμα…Και όλοι μας έχουμε ένα χάρισμα. Δεν είναι μόνον η τέχνη. Είναι τόσα άλλα, μονάκριβα δώρα, για να επικοινωνούμε και να μοιραζόμαστε την ομορφιά της δημιουργίας…
Εδώ ακούτε ένα τραγούδι για τα μικρά και τα λίγα που όμως είναι μεγάλα και πολλά, γι΄αυτά δηλαδή που μέσα στην μέρα μας, κάνουν τη ζωή μας τόσο πλούσια, τόσο γεμάτη νόημα.